დღეს იქნებ ცოტა პოლიტიკურსაც გავწვდეთ, არა მატრიცის მიერ მართულ მიმდინარეს, არამედ, უფრო ფუნდამენტურს, და დავიწყოთ ნაწილ-ნაწილ მასზე მსჯელობა. პირველად, შევეხოთ ერთ-ერთ ყველაზე მარგინალურსა და, ნაწილობრივ, უმნიშვნელოს და მომავალ დღეებში წავიწიოთ უფრო მნიშვნელოვანისკენ. ეს არ ნიშნავს, რომ პოეტურს, ან ფილოსოფიურს თავს ვანებებთ, მაგრამ, დღიურიც ნაკლებად ერთფეროვანი გამოგვივა ასე.

სანამ „მსოფლიო საოჯახო კონგრესი“-სა და „პოეზია და მწერლობა“-ს გვერდებზე ჩვენი ადმინისტრატორისათვის წვდომა დაბლოკილია წინა თავში აღწერილი მიზეზის გამო, ამ დღიურის თავებიც ადმინისტრაციას მხოლოდ „ერთობა, რაობა, იმედი – ე.რ.ი.“-ს გვერდზე შეუძლია დადოს. ეს კი ნიშნავს, რომ დღიურს ამ დღეებში ბევრად ნაკლები ხალხი წაიკითხავს და ეგონება, რომ რაღაც მიზეზის გამო ვეღარ ვწერ. შენდობას გთხოვთ ამისათვის. ასევე სამწუხაროა, რომ როდესაც ადმინისტრატორს „სიტყვის თავისუფლების“ მესვეურთა მხრიდან ბლოკი მოეხსნება, დაგვიანებით დადებული თავები ერთიანად დაიდება ნახსენებ გვერდებზე და ესეც გამოიწვევს ამ თავების ნაკლებ კითხვადობას.

არაფერი შემთხვევით არ ხდება. ლიბერალურ საკონცენტრაციო ბანაკში ჩვენ არ უნდა ვარსებობდეთ – არც ფიზიკურად, არც პოლიტიკურად, არც მასმედიურად, და ჩვენს ეროვნულ დისკურსს უნდა წარმოადგენდნენ მხოლოდ ლიბერალური რესპუბლიკის ლევიათანის მიერ დაფინანსებული და მართული რადიკალები, რომლებსაც ორი ამოცანა აქვთ: იყონ „ეროვნულები“ ეკლესიის გარეშე და მოახდინონ ყველაფერი ეროვნულის რადიკალიზაცია და მარგინალიზაცია, რათა ადამიანს არ უნდოდეს არაფერი საერთოს ქონა ეროვნულობასთან და მიაჩნდეს, რომ ნათელი და პროგრესი ლიბერალიზმშია.

შემთხვევითი არ არის, რომ ყველაზე მეტი თავდასხმა, ცილისწამება, შეურაცხყოფა და მტრობა პირადად მე ამ წლებში სწორედ ასეთი მართული ფსევდო-ეროვნული ძალებისაგან განმიცდია. ისინი ყველაფერზე მიდიან, ახლოდან ლაქუცზეც, შორიდან ყეფაზეც და პირდაპირ, სინქრონიზებულ თავდასხმებზე, ყოველთვის, როდესაც ჩვენი ქმედებები ლიბერალურ ხელისუფლებას (და არა ლიბერალურსავე ოპოზიციას) რაიმე საფრთხეს უქმნის.

ეს გახლავთ ლიბერალური რესპუბლიკის დიქტატურის სტრუქტურის ანაბანა, რომელიც მე სახელებისა და მაგალითების დონეზე ვიცი ჩემი კონსერვატორ-ტრადიციონალისტი მეგობრებისაგან იტალიაში, ესპანეთში, გერმანიაში, ავსტრიაში, საფრანგეთში, რუსეთში, მოლდოვაში, ნიგერიაში, რუმინეთში, უნგრეთში, პოლონეთში.

ხედავთ ფაშისტ-ნაციონალისტს, ვინც გულზე ხელების ბრაგაბრუგით ლიბერალებს აგინებს, მაგრამ, ამავე დროს ერჩის თავისი ქვეყნის ეკლესიას და სხვა ეროვნულ ძალებს, ვინც მისი ერთგულნი არიან, დარწმუნებულნი ბრძანდებოდეთ, ასიდან ას შემთხვევაში, როგორც წესი, ეს არის გვარგადაკეთებული, სხვა ეროვნების ტიპაჟი, რომელსაც აფინანსებს ამ ქვეყნის უშიშროება, რომელიც გამოჭერილი ჰყავს გარყვნილების, „სტუკაჩობის“ და ნარკოტიკების კომპრომატის კადრებით, რომელსაც არასოდეს არანაირი შანსი არა აქვს ხალხში მხარდაჭერის ერთი პროცენტის აღებისაც კი და არც არის ეს მისი დანიშნულება.

მისი დანიშნულებაა ურტყას ეკლესიას, მის ერთგულ ეროვნულ ძალებს და არაფრის მცოდნე „სვეცკი“ ობივატელებში მოახდინოს ეროვნულობის დისკრედიტაცია, ხან ნამდვილ ეროვნულ ხალხთან მიტმასვნით, როცა ეს შეუძლია, და ხან ისეთი ისტერიული ქცევით, რომელიც ნებისმიერ ნორმალურ ადამიანში მყისიერ ანტიპათიას იწვევს.

მას, როგორც წესი, ჰყავს აყოლიებული რამდენიმე ათეული ადამიანი, ზოგი ალალი და უანგაროც კი, რომლებსაც, თავისი სუფთა გულიდან და გაუნათლებლობიდან გამომდინარე, უჭირთ მართალ-მტყუანის გარჩევა. ეს ალალ-მართლები, ხანდახან აზრზე მოდიან, როცა ხედავენ რასთან აქვთ საქმე, ღონდებიან, უპირისპირდებიან თავიანთ ფლიდ ლიდერს და მოდიან მისგან ლანძღვა-გინებით. მათ ადგილს კი, ან ცინიკოსებად ქცეულივე ადამიანები იკავებენ, ან ახალი და უხმარი პოლიტიკური პლანქტონი, რომელსაც 12-ოდე თვის განმავლობაში იგივე ელის. საქართველო ამ მხრივ არაფრით გამოირჩევა, რადგანაც, ჩვენდა სამწუხაროდ, იგი ჩავარდნილია კლასიკური ლიბერალური რესპუბლიკის მოდელის ხაფანგში.

ერთადერთი გზა ამ პოლიტიკური ცხოვრების უმდაბლეს ფორმასთან ბრძოლისა – ჩვენი მძლავრი და მასშტაბური საერთაშორისო კონსერვატიული საზოგადოების აზრით, რომლის წევრიცა და მეგობარიც მე ვარ, როგორც მსოფლიო საოჯახო კონგრესის მსოლფიო ელჩი – არის ამ პოლიტიკური ცხოვრების მდინარის ფსკერის ლამის სრული იგნორირება, მის არცერთ პროვოკაციასა და შეურაცხყოფაზე პასუხის არ გაცემა, თუმცა, ეს ზოგჯერ ემოციურად ძნელი რამ არის.

ხდება ხოლმე პასუხის გაცემაც. მაგ დროს ლიბერალური რესპუბლიკის უშიშროება, რომლის ოფიცრებიც, ხშირად, სამწუხაროდ, შიზოფრენიულად გაყოფილი ფსიქიკის მატარებლები არიან, იმიტომ, რომ, ერთი მხრივ, ეროვნულ ძალებს ეჩურჩულებიან, თქვენსკენ ვართო, იმიტომ, რომ მამაკაცები არიან და მეორე მხრივ, მათვე ვნებენ და ებრძვიან, „რა ვქნათ აბა, ბრძანებააო“ ლოზუნგით, თავიანთ საწადელს ერთჯერადად აღწევენ. ანუ მართულ რადიკალზე პასუხის გამცემ ჭეშმარიტ ეროვნულ ძალას ნაწილობრივ სვრიან რადიკალებთან „ტილაობაში“, მაგრამ, ამავე დროს მკვეთრად ამცირებენ თავიანთი აგენტის ეფექტურობას, იმიტომ, რომ იგი ასეთი დაპირისპირებისას ბევრად უფრო ზიანდება და ნადგურდება, თავისი სილაჩრის, დაბალი რეპუტაციის, დაზიანებული ფსიქიკის და სიმართლის მხარეს არ ყოფნის გამო და ამიტომ, პრინციპში, ასეთი წაკიდებები ნამდვილ ეროვნულ ფრონტსა და მართულ მაიმუნებს შორის არავის არ აწყობს.

ამიტომ, ჟანრის დრამატურგიის პროზაული ნაწილია მართული რადიკალების მხრიდან გაბმული ყეფა-ყმუილი ეროვნული ძალებისა და ეკლესიის მიმართ – ხელფასი ხომ უნდა გაამართლონ – და მათი თმენა სიმართლის მსახურთა მხრიდან.

ეს ყველაფერი ძალიან სავალალოდ მთავრდება ფაშისტებისათვის კონსერვატიული შემოტრიალების დროს. მიუხედავად მათი ლეგენდარული გაიძვერობისა, ასეთ შემთხვევაში, სწორედ ისინი არიან სრულიად განძარცვულნი ნებისმიერი რეპუტაციისა და იმუნიტეტისაგან, რათა არ დაისაჯონ ეროვნული ძალების მხრიდან და როგორც წესი, ისინი ისჯებიან უფრო მკაცრად, ვიდრე თვით მოღალატე ლიბერალებიც კი.

უკეთეს შემთხვევაში, მათ ეძლევათ ქვეყანაში, რომლის იდეალებსაც ისინი ლიბერალური ოკუპაციის ქვეშ აყალბებდნენ და დისკრედიტაციას უწევდნენ, უბრალოდ ცხოვრების საშუალება, ყოველგვარი პოლიტიკური, ან ბიზნეს მოღვაწეობის უფლების გარეშე, მაგრამ ეს ძალზედ იშვიათად ხდება. როგორც წესი, ასეთი რადიკალ-პროვოკატორები, ლიბერალური რესპუბლიკის გადატრიალების შემდეგ, სამხედრო დროის სასტიკი კანონებით ისჯებიან და თუ გაუმართლათ, უბრალოდ დიდი ხნით მიდიან საპყრობილეში, ქვეყნის ღალატისათვის.

ყველა, ვინც ამოიცნობს თავს ამ პორტრეტში, უნდა დაფიქრდეს თავის უახლოეს მომავალზე, იმიტომ, რომ საქართველოში ლიბერალიზმის დიქტატურა მთავრდება და ეროვნული ჭექა-ქუხილი გვიახლოვდება, დამოუკიდებლად იმისაგან, რა ბედი ეწევა ნებისმიერი ეროვნული ფრონტის მოღვაწეს პიროვნულად.

და ამ ჭექა-ქუხილს, რომლის ელვაც დაწვავს ეკონომიკისა და დემოგრაფიის დამანგრეველი ლიბერალიზმის ნარჩენებს, და რომლის უხვი წვიმაც გარეცხავს მის ფერფლს, მოყვება საქართველოს ნანატრი კარგი-ამინდი ცაზე ფართოდ გაშლილი ცისარტყელით, რომელსაც ჩვენ არავის დავუთმობთ, და იმ ეროვნულ-კონსერვატიული შეუჩერებელი აღმშენებლობით, სადაც ყველა მშრომელი იქნება დასაქმებული და დაფასებული და ყველა თაღლითი იქნება დასჯილი.

უსამართლობაცა და უბედურებაც ასეთ საქართველოშიც, სამწუხაროდ, ყოველთვის იქნება, გამონაკლისის სახით, რადგან შეუძლებელი და მკრეხელურია ამქვეყნიური სამოთხის ნატვრაცა და მშენებლობის მცდელობაც – მოაზროვნემ კარგად იცის, რით მთავრდება ეს ყოველთვის. ამიტომ, ამქვეყნიური სამოთხე ამ ჩვენს სამოთხისებრ სამშობლოში, სამწუხაროდ, არასოდეს იქნება, მაგრამ, აღარ იქნება აღარც ის ჯოჯოხეთი, რომელსაც გასული წლების საქართველო ჰქვია.

©️ ლევან ვასაძე

22.08.2021