რადგან კოვიდი ასე ნავარდობს და ბოლო კვირებში საზოგადოება ასე შეჭამა მასზე დარდმა, იქნებ დღეს ამ კუთხით გამოადგეს ეს ჩემი დღიური ვინმეს. მე ჩემს დაავადებაზე მოვყვები, რათა ყველაფერი შედარებითი თვალსაზრისით ვაჩვენო; ასევე ჩემს დამოკიდებულებას გავუსვამ ხაზს პანდემიისა და აცრისადმი, რაც არაერთხელ გამიკეთებია მისი დაწყების დღიდან და არასოდეს შემიცვლია აზრი ამ ხნის განმავლობაში. მაგრამ, ვიცი, რომ რამდენჯერაც არ უნდა ვთქვა, ყოველთვის მოინახება ადამიანი, ვისაც, რადგან თვითონ არ გაუგონია ჩემი ეს აზრი, ჰგონია, რომ მე ის არ გამომითქვამს საჯაროდ.

დავიწყოთ იმით, რომ რაც არ უნდა გვჭირდეს, დავწყნარდეთ. გავიხსენოთ, რომ სიმშვიდეშია მხოლოდ ღმერთი, იმ ჩუმ სიოში, რომელზეც ფერისცვალებას ვწერდით. მის გარეშე არაფერი კარგი არ დაგვემართება და ვერაფერ სწორ გადაწყვეტილებამდე ვერ მივალთ.

მეორე, მივხვდეთ, რომ ძალიან ბევრი იქიდან, რაც ჩვენს თავს ხდება, ან მთლიანად გამოგონილი, ან სიმართლესთან აზელილი სიცრუის ნაზავია. მატრიცა, ისევე როგორც ეს მკვლელი ვირუსი, ნამდვილად არსებობს და ჩვენს მართვას ნამდვილად ცდილობს, თავისი დაქირავებული მინიონებით, რომლებიც თავიანთ გიგანტურ გასამრჯელოს მისგან იღებენ, სრულიად დამოუკიდებლად ქართული სახელმწიფოს ეკონომიკის მდგომარეობისაგან.

აი, დღეს, ვინც შეამჩნიეთ, მატრიცამ ფეისბუქის სახით, დაგვიბლოკა ჩემი წერილი ქართულ ენაზე, ჩვენი „მსოფლიო საოჯახო კონგრესი“-ს გვერდზე, სადაც მე ჩემი ავადმყოფობის უცნაურ გარემოებებზე ვსაუბრობდი. გავიხსენოთ, მე იქ ვბედავ და ვსვამ კითხვებს, რატომ დაემთხვა ჩემი ეს დაავადება ჩემს პოლიტიკაში შესვლას, რატომ ატეხეს ლიბერასტულმა ტელევიზიებმა, როცა მე საიდუმლოდ სტამბოლში გადავფრინდი, თვითონ სკანდალი, რომ მე მომწამლეს, რატომ არ ინტერესდება ამა და ამ გარემოებებით სუს-ი და ასე შემდეგ. ეს „სიტყვის თავისუფლების ამ მოყვარულთათვის“ საკმარისი აღმოჩნდა რომ დაებლოკათ წერილი. ერთმა, რომელიმე მინიონმა „დაარეპორტა“, ანუ დაასმინა, როგორც გასული საუკუნის ოციან წლებში ბოლშევიკები აკეთებდნენ, მეორე მინიონმა მიიღო ეს დასმენა და შეასრულა ბრძანება, ანუ ეგზეკუცია მოახდინა. არაფერი არ შეცვლილა.

„ვიციკლები“ ამ ჩემი ავადობის ამბავზე და ვამეტებ მატრიცის მანიპულიაციის ხარისხს ჩვენს მიმართ? კარგი ბატონო. რომელი ერთი გითხრათ: შეგიძლიათ, ამიხსნათ, სად გაქრა ნამოხვან ჰესი თავის პერსონაჟებით, რომელიც ჩვენს სასუნთქსა და საცხოვრისს ავსებდა და განსაზღვრავდა ამდენი თვე, ხოლო პიროვნების სტატუსს საზოგადოებაში ლამის მხოლოდ მისი ამ მშენებლობისადმი დამოკიდებულება განაპირობებდა? საერთოდ ვინმემ იცის რა ხდება იქ? შენდება, არ შენდება, რა ხდება? და გარეჯი? და კარტოგრაფები? და ალიევი? და მავთულხლართები? უფრო უკან-უკან ვიაროთ? მოკლეს ჟვანია თუ მოკვდა? ბადრი? ლევან მიქელაძე? გურამ შარაძე ვინ მოკლა? სულხან მოლაშვილი? ნარკოტიკების ლეგალიზაცია და მთელი თაობის დაბოლება? რომელი ერთი ვთქვა, როდესაც დაგიქოქავენ, აგაცვენენ და გადაგრთავენ შემდეგზე, წინაზე პასუხის გაცემის გარეშე.

აკვარიუმის თევზის სინდრომი გახსოვთ? მას 7 წამიანი მეხსიერება აქვს. რომ არა ეს, ის აკვარიუმს დაიმახსოვრებდა და გაგიჟდებოდა მისი საზღვრებისაგან. აქ კი, იმ მომენტისაკენ, როდესაც მისი ცნობისმოყვარეობა და მოთმინება დაძაბულობის ზღვარს აღწევს, ის „გადაიტვირთება“ და თავიდან იწყებს ყველაფრის თვალიერებას და გაცნობას. ასეა სოციოლოგიურად მასაც, რომელიც ეპიზოდურად, „კლიპურად“ აზროვნებს და ვერ ამჩნევს მატრიცის ციმციმს და 25-ე კადრს.

იგივეა აქაც. ეს უმძლავრესი მედია-მედიცინური ვირუსი, უკანასკნელი მასშტაბური გამოგონებაა, რომელიც დანომრილ ტალღებად გამოიყენება მატრიცის მიერ, მისი დანარჩენი, ტალღათაშორისი სამუშაოს შესავსებად.

დიახ, ვირუსი ნამდვილად არსებობს და ნამდვილად გვხოცავს. დიახ, მე კაცობრიობის იმ ნაწილს განვეკუთვნები, რომელსაც მიაჩნია, რომ ის ხელოვნურად შექმნეს და განზრახ გამოუშვეს. მაგრამ, ზუსტად ასეთივე უფლება აქვს საპირისპირო აზრსაც, რომ ის თავისით გაჩნდა ბუნებაში, იმიტომ, რომ ამ ორიდან ვერცერთ ვერსიას ვერ ვამტკიცებთ და ამ ორივეს ემხრობიან მსოფლიოს წამყვანი და ნობელიანტი ვირუსოლოგები.

ახლა რაც შეეხება აცრას. მგონი ყველანი ვხედავთ, რომ თითქმის ოჯახიც კი არ არსებობს, სადაც ყველა ერთ აზრზეა მასთან დაკავშირებით. და, როგორ შეიძლება, ასეთ პირობებში არსებობდეს რაიმე საზოგადოებრივი ან პოლიტიკური ორგანიზაცია, რომელიც ერთ აზრზეა?!

არსებობს მხოლოდ ამა თუ იმ ორგანიზაციის წესებით დადგენილი რეგლამენტი, რომლის გავლის ფარგლებშიც, შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ამა თუ იმ ორგანიზაციამ, ამ წინააღმდეგობრივ საკითხზე, თავისი შიდა წესების დაცვით, ესა და ეს გადაწყვეტილება მიიღო.

ასე მაგალითად, ეკლესია ორგანიზაცია არაა, ის ქრისტეს სხეულია, რომლის თავიც თავად ქრისტეა, მაგრამ წმინდა ეკლესიამ, თავისი კანონიკური წესების სრული დაცვით, იმსჯელა აცრის საკითხზე და გამოიტანა უეჭველად კანონიკური განჩინება: ვისაც გნებავთ აიცერით, ვისაც გნებავთ არა, დაძალება არ შეიძლება, უნდა იყოს ნებაყოფლობითი. მორწმუნე ადამიანისათვის ეს ჭეშმარიტებაა, ურწმუნო, თუნდაც ნომინალურად ქრისტიანისათვის – უბრალოდ ფურცელი ცნობისათვის.

ჩემნაირისათვის ეს განჩინება ძალიან დიდ რამეს ნიშნავს: აცრაში არ არის ცოდვა, ისევე, როგორც არ აცრაში. შენ თვითონ გადაწყვიტე, შენი თავისუფალი ნების ფარგლებში. ადამიანისათვის, ვისაც უყვარს და უნდა ნამდვილი თავისუფლება, ეს შვება და კურთხევაა, მისთვის, ვისაც ეს არ უნდა – ძნელი მდგომარეობა.

მაგრამ, ამ პირობებში, ლაპარაკი აცრის სატანიზმზე ზელოტიზმია, აცრა რომ სატანიზმი ყოფილიყო, ამას ეკლესია თავის კანონიკურ განჩინებაში იტყოდა და არა ცალკეული სასულიერო პირების სახით, რომელთა განდგომაც სინოდის განჩინებებისაგან ყოველთვის იყო, არის და იქნება.

ახლა, თუ დედაეკლესია ნებას მრთავს ორივე გადაწყვეტილებაზე, ესე იგი, ჩემთვის გამოირიცხა მთავარი – ამ ნაბიჯით სულის მაცხონებელი ან დამღუპველი ნაბიჯის საფრთხე, და მე უნდა ავირჩიო, როგორც თავისუფალმა ადამიანმა, ავიცრა თუ არა.

მაქვს თუ არა უფლება არ ავიცრა? რა თქმა უნდა, მაქვს. სრულიად ლოგიკურია, რომ არავინ იცის რა ზიანს მიაყენებს ეს აცრა ჩემს ორგანიზმს გრძელვადიან პერსპექტივაში. ელემენტარულად, არ გასულა იმისი შესაბამისი ვადა, რომ სამეცნიეროდ დადგინდეს ასე ნაჩქარევად შემუშავებული ამდენნაირი ვაქცინის გავლენათა სრული ნუსხა ჩემს ორგანიზმზე.

მაქვს თუ არა არგუმენტები, რათა ავიცრა? რა თქმა უნდა, მაქვს – როგორც სამედიცინო, ასევე მორალური. სამედიცინო თვალსაზრისით ცხადია, რომ ბევრი გამონაკლისის მიუხედავად, საშუალოდ, აცრილს უფრო ადვილად გადააქვს ვირუსი, ვიდრე აუცრელს; მორალური თვალსაზრისით ცხადია, რომ, საშუალოდ, აცრილს, მრავალი გამონაკლისის მიუხედავად, ნაკლებად „გადააქვს“ ვირუსი სხვაზე გადასადებად ვიდრე აუცრელს.

ამიტომ, მე მშვიდად ვზომავ ყველა ამ ფაქტორს და ვწყვეტ: ავიცრა, რათა შევამცირო ჩემი ვირუსისაგან დაღუპვის ან სხვაზე ვირუსის გადადების ალბათობა ამ აცრით, თუ არ ავიცრა, იმიტომ, რომ მეშინია – და ესეც სრულიად ჩემი უფლებაა – რას უზამს ეს ჩემს ან ჩემი არასრულწლოვანი შვილის ორგანიზმს მომავალში.

აქვს თუ არა ვიღაცას, ვისაც საპირისპირირო აზრი აქვს, უფლება ჩამქოლოს ჩემი აზრისათვის?! არა და არა. თუ მას აუცრელების ეშინია, აიცრას და შეეგუოს იმას, რომ საზოგადოების ნაწილია, პიროვნების – ანუ პირის ნების – პირობებში და არა ცხვრის ფარისა. და ეს ერთნაირად ეხება, როგორც აცრილთა, ასევე აუცრელთა მხარეს.

ყველას მდგომარეობა უნიკალურია, არ არსებობს ორი ერთნაირი ოჯახი და ადამიანი. და დიახ, ცხოვრება ძნელია და გადაწყვეტილებები არ არის შაბლონურ-ტოტალიტარული. მაგალითად მე, სანამ ავად გავხდებოდი, არ ვიცრებოდი, რადგან მიმაჩნდა, რომ, დიდი ალბათობით, გადავიტანდი ვირუსს ლეტალური შედეგის გარეშე და არ მინდოდა გამერისკა აცრის უარყოფითი კვალით ჩემს ორგანიზმზე, რომელიც არავინ იცის, რა იქნება.

მაგრამ, სამაგიეროდ, იძულებული ვიყავი სასტიკად დამეცვა დისტანცია ჩემს საყვარელ 100 წლის ბებიასთან და მშობლებთან, რათა, რამე არ გადამედო მათთვის. იგივეს ვეუბნებოდი შვილებსაც.

როდესაც მხარდამჭერებთან დავიწყე შეხვედრები, დავფიქრდი, რა იყო მორალურად სწორი. საკმაოდ მოსაწყენი ალბათობის თეორია, სამწუხაროდ, სამჯერ მაქვს ნასწავლი – უმაღლეს ფიზიკაში, უმაღლეს მათემატიკასა და უმაღლეს ფინანსებში და ჩემთვის თავიდანვე გასაგები იყო, რომ ხალხთა ჯგუფების საშიშროება ჩემს მიმართ – ვინც მათ ცენტრშია და ლამის ყველას სათითაოდ ეხება – ბევრად მაღალი იყო, ვიდრე ის საშიშროება, რასაც, ნებისმიერ ასეთ შეხვედრაზე მე წარმოვადგენდი მათთვის. მაგრამ, მასე ხომ არ იმოქმედებ. ამიტომ, ვფიქრობდი, უფრო საპასუხისმგებლო ნაბიჯი იქნებოდა ჩემი მხრიდან, მიუხედავად ჩემი არ სურვილისა, ავცრილიყავი და ეს ჯვარიც ამეღო იმ მსახურებისას, რაც ვიტვირთე. მაგრამ, ვერ მოვასწარი. მოგეხსენებათ, რაც დამემართა, თუ დამმართეს.

მერე, როდესაც დავავვადდი, მითხრეს, ქიმიამდე უნდა აიცრა, თორემ ისედაც დავარდნილი იმუნიტეტის პირობებში, მაგ დაზიანებული მიოკარდით კოვიდს მაინც ვერ გადაიტანო. და ავიცერი პირველი აცრა. მაგრამ, მერე დიდი პრობლემის წინაშე აღმოვჩნდი. დამატებითმა ანალიზებმა მკურნალობის საჩქაროდ დაწყების აუცილებლობა გამოავლინა. დავდექი კიდევ ერთი დილემის წინაშე – გავრისკო და მეორე აცრის მოლოდინში ამ უიშვიათეს ჭირს მოვაკვლევინო თავი თუ დავიწყო მკურნალობა, და რამდენჯერაც კლინიკაში მივალ სკაფანდრში, მქონდეს რისკი, რომ ნებისმიერი მედდა მომკლავს ხალათის სახელოდან გადმოდებული კოვიდით. ვერ წარმოიდგენთ, როგორ ვიწვალე, ისედაც ასე ნაწვალებმა და მეორე ავირჩიე და ვარ ახლა ასე. ნინო და ჩემი სიდედრი, ვინც აქ მორიგედ არიან ჩემს მოსავლელად, იძულებულნი გახდნენ აიცრან, თუმცა, ბინიდან მაინც ვერ გადიან, კურიერის მოტანილ საჭმელს დეზინფექტორს ასხურებენ და ხელთათმანებით შემოაქვთ ბინაში. და ვართ ასე.

ამიტომ, ყველა ადამიანის გარემოება და შემთხვევა განსხვავებულია, და რაოდენ ტრაგიკომიკურია, რომ სწორედ ამ ჩვენი ინდივიდუალიზმისა და გასხვავებულობის მოყვარულ ათეისტ-ლიბერალებს არ ესმით ეს და უნდათ სწორედ ტოტალიტარიზმი, რომლის მტრებადაც მოაქვთ თავი მთელი ცხოვრებაა.

ახლა სიკვდილის სიახლოვეზე და მისი შეხსენების მარგებელობაზე ადამიანისათვის. მე მაგაში ვცხოვრობ ბოლო ორი თვეა, თან პირობებში, როდესაც არც კი ვიცი, დაუშვა ეს ჩემზე უფალმა, თუ მომიწყვეს და ალბათ, არც არასოდეს მეცოდინება.

მინდოდა, კონტრასტისათვის, აღმეწერა აქ რას გადის ჩემი სხეული და ჩემი ფსიქიკა, და აღვწერე კიდეც. მაგრამ, ვერ გავბედე ბოლოს და წავშალე, ჩემები შემეცოდნენ. თუმცა, ყველაფერი ისედაც იციან, ასე ჩამოთვლილზე, მივხვდი, რომ დავზაფრავდი მშობლებსაც და შვილებსაც და ამიტომ აღარ ვიზამ ამას აქ. შეიძლება მერე გავაკეთო სხვა ფორმით, თუ ძალიან საჭირო გახდა.

უბრალოდ გეტყვით, რომ ყველანი გარდავიცვლებით, ვინც ამ სტრიქონებს ვკითხულობთ. ზოგი ამ სტრიქონების წაკითხვიდან ერთ დღეში, ყველას ჯვარი სწერია, და ზოგი, ჰა, მაქსიმუმ 31,025 დღეში, თუ ახლა 15 წლის ბრძანდებით და ღმერთი ას წლამდე გაცოცხლებთ – ყველას მოგმადლოთ უფალმა.

და ღირს კი ამ წუთისოფლისათვის, რომელიც წარმავალია, ასეთი ერთმანეთის მტრობა და ჭამა, რასაც ჩვენ ვაკეთებთ?! თუ ჯობია ერთმანეთს დავეხმაროთ მარადისობისათვის ღირსეულად მომზადებაში, ერთმანეთის ჯვარი ვიტვირთოთ და ასე აღვასრულოთ სჯული ღმრთისა. როგორ ფიქრობთ?

ლევან ვასაძე

20-21.08.2021