კვირა დღის მადლი შეგეწიოთ.

ცნობილია, რომ წითლებმა, ღმერთთან ბრძოლაში, სოლოვეცკის კუნძულებზე უხსენებელის ძეგლი დადგეს და ტროცკის ბრძანებით, 7 დღიანი კვირები გააუქმეს და 5 დღიანი “пятидневки” შემოიღეს.

პრინციპში, ადამიანის ნება წითელი ტერორის პირობებში იმდენად დათრგუნული და დაშინებული იყო, რომ ამ ცვლილებას წინ ვერ აღუდგებოდა. ეს იყო აპოთეოზი ღმერთთან ბრძოლისა კაცობრიობის ისტორიაში, თავისი მნიშვნელობით უმძლავრესი დარტყმა ყველაფერზე, ბერეშითის, ანუ სამყაროს შექმნის მერე, თავად ბაბილონის გოდოლზე მეტი სითავხედე ადამიანის მხრიდან.

პენტაგრამის, ხუთქიმიანი ვარსკვლავის – რომელიც თავისთავად არის ანთროპოცენტრული სამყაროს სიმბოლო, რომლის შუაშიც ხელებ და ფეხებ გაშლილი თავხედი დგას – მსგავსად, კვირაც უნდა შეცვლილიყო დედამიწის მეექვსედზე ხუთდღიანი წრეებით. „ყველაფერი ადამიანისათვის”.

მიუხედავად დატერორებული მოსახლეობის სრული მორჩილებისა და დირექტივების აღსრულების რკინის დისციპლინისა, ბოლშევიკებს მალე მოუწიათ ამ ცვლილების გაუქმება და კვირის დაბრუნება.

აღმოჩნდა, რომ ვერც სახალხო მეურნეობაში, ვერც მიწათმოქმედებაში, ვერც მემცენარეობასა და მეცხოველეობაში, ვერც უბრალოდ ადამიანების ღონისძიებათა ორგანიზებაში ანთროპოცენტრული პენტაგრამა ვერ მოქმედებს. 

ყველაფერი აირია: დაგეგმარებაც, დისციპლინაც, ბუნებრივი ცილკლებიც, ცხოველების კვებისა და მცენარეების მორწყვის მეთოდიკები, დედამიწის ერთი მეექვსედი ქაოსისაკენ გადაიზნიქა.

არაა ზუსტად ცნობილი, თუ რა საბაბით მოხდა ამ უღმერთო გადაწყვეტილების გაუქმება, ბოლშევიკებს არ უყვარდათ თავიანთი ნების რამეზე დამორჩილება. თუ არ ვცდები, გადაწყვეტილების გაუქმების გამართლება მოხდა მსოფლიო რევოლუციის ექსპორტის იდეოლოგიის ეგიდით, ანუ იმ მოსაზრებით, რომ მარქსიზმის გავრცელება დანარჩენ სამყაროში ბევრად უფრო ადვილი იქნებოდა იგივე სტანდარტების ლიანდაგებით, რომელსაც მიჩვეული იყო დანარჩენი მსოფლიო.

ნებისმიერ შემთხვევაში, უღმერთოებს მოუწიათ დანებება.

იგივე ხდება დედამიწაზე ასი წლის შემდეგაც. კულტურული მარქსიზმისა და ტროცკიზმის პირდაპირი მემკვიდრე და „სიმპათიზატორი“, ლიბერალურ-გლობალისტური იდეოლოგია, თავის მცდელობაში აწ მთელი კაცობრიობის გადაკეთებისა ერთ, რაღაც „დემოკრატიულ ფასეულობებზე“, იფშვნება, ინგრევა და ქაოსისაკენ მიექანება. მისი მცდელობა კაცისა და ქალის ცნების აღრევისაც კი და ბავშვებზე ამ სიგიჟის დაძალებისა, მთავრდება იმით, რითიც მოსალოდნელი იყო.

თავისი მეტროპოლიის ცენტრში დასავლური იმპერია დაბნეულობისაგან კონვულსირებს, შავკანიანებისა და ჭარბწონიანების ჩექმებს ლოღნის, საკუთარი დამაარსებლების ძელგებს ამხობს და სამომხმარებლო საკრედიტო პირამიდის ბოლო წლებს ან თვეებს ითვლის, მორიგ ხელოვნური ჟანგბადის ბალიშამდე და „კორექციამდე“, თორემ, სინამდვილეში, ის რეანიმაციაში წევს 2008-წლის „ფენი მეი“-ს და „ფრედი მაკი“-ს კრიზისის მერე ტრილიონ დოლარიანი საბანკო „ბეილ-აუთის“ მერე.

საგარეო პოლიტიკაში, ავღანეთიდან მისი „ფართხაფურთხით“ გამოქცევა მხოლოდ პროცესის დასაწყისია. 

ავღანეთი „(მარადიული) დუმილის ქვეყანას“ ნიშნავს და იმპერიათა სასაფლაოდ არის წოდებული. მასზე წაიმტვრია ცხვირი დარიუსმაც, რომმაც, პართიამაც, ირანმაც, ოსმალომაც, ბრიტანელებმაც, საბჭოთა კავშირმაც და ამერიკელებმაც.

თავად ავღანელებს მიაჩნიათ, რომ მხოლოდ სამმა დამპყრობელმა შეძლო მათი დამორჩილება: მათ საპატივცემულოდ უზარმაზარი ქვის სტელაც უდგათ ავღანეთში და იქვე, ამ სამი დამპყრობლის სამი სიმბოლური საფლავი. 

ესენი არიან: ალექსანდრე მაკედონელი, ჩინგიზ-ყაენი და ქართველთა მეფე, გიორგი XI.  ვისაც არ წაგიკითხავთ გენერალ-მაიორ, თენგიზ ეპიტაშვილის მოგონება, როგორ სცა მან თაყვანი ჩვენი ამ დიდი მეფის საფლავს საბჭოთა ინტერვენციის დროს ავღანეთში, ძალიან გირჩევთ, არ ინანებთ. ჩვენს „მსოფლიო საოჯახო კონგრესი“-ს გვერდზე დევს, სანამ ეგეც არ დაუბლოკავთ „სიტყვის თავისუფლების“ მოყვარულ ლიბერალ-ტროცკიცსტებს.

ავღანეთის მორიგი დეოკუპაცია, ნიშნავს მთელი ანგლოსაქსონური გეოპოლიტიკური სკოლის მორიგ მარცხს, ჰელფორდ მაკინდერიდან მოყოლებული, ვიდრე  ზბიგნევ ბჟეზინსკიმდე, ევრაზიის გარშემო „ანაკონდას ცეცხლოვანი რკალის“ გარღვევას და ეს მხოლოდ დასაწყისია, უფრო სწორედ, გაგრძელება სირიაში მათი მარცხის შემდეგ. 

ეს ობიექტური მოცემულობაა, რომლის შედეგებიც, შესაძლოა, კორონავირუსზე მნიშვნელოვანი აღმოჩნდეს ჩვენთვის.

ზედაპირულ დონეზე, როგორც მინიმუმ, ეს ნიშნავს დომინანტი იდეოლოგიის წნეხის უკვე შეუქცვად შესუსტებას ავღანეთის ოკუპაციის მთავარ სამიზნეებზე – ირანსა და პაკისტანზე.  ესვე ნიშნავს ნარკო-ნაკადების კოლოსალურ გადანაწილებას, რადგან ამერიკული ოკუპაციის პირობებში, ავღანეთში კოკას პლანტაციების ფართი დაახლოებით 200-ჯერ გაიზარდა, თალიბანი კი, აპირებს მათ განადგურებას. 

გარდა ამისა, ეს ცვლილება ნიშნავს ირანის, რუსეთის, თურქეთისა და პაკისტანის გავლენების ზრდას რეგიონში, რაც მულტიპოლარული სამყაროს საბოლოოდ შემობრძანების პირდაპირი სიმპტომებია.

განსაკუთრებული წნეხი ამ მდგომარეობაში გადადის შუა აზიის ქვეყნებზე, ხუთ ყოფილ საბჭოთა რესპუბლიკა „სტანზე“ და კასპიის ენერგო მატარებლების ტრანზიტის ბედზე, აქ კი საქართველო ერთ-ერთ ცენტრალურ როლს თამაშობს. 

ამ პირობებში ქვეყნისათვის აუცილებელია ეროვნული, შეკრული, მხედრული სულისკვეთებისა და დიპლომატიური მოქნილობის მქონე ლიდერი და მისი გუნდი და არა ის „აჯაფსანდალი“, რაც გვაქვს.

უფრო ღრმა, იდეოლოგიურ დონეზე, პროცესები კიდევ უფრო სახიფათოდ წარიმართება.  „ჩიტების ენაზე“ ნაბოდვარი და არასამთავრობოების ხელფასებზე დაფინანსებული „გენდერული“ და ფემინისტური პარჭყა-პურჭყის ეპოქა წარსულს ბარდება, ეს გატუტუცებული ბავშვები უმუშევრები დარჩებიან და საზოგადოება კიდევ მოესწრება მათ გაკონსერვატორება-გაეროვნულობას, როგორც მოესწრო მათი კომუნისტი მშობლების გალიბერალებას.

ამ პირობებში ჩვენ ყველანი, მე ვისზე რა მეთქმის, ძალიან ფრთხილად უნდა ვიყოთ, რათა ჩვენ და ჩვენმა ქვეყანამ ამ მორიგი მომაკვდავი გველეშაპის შხამიანი კუდი არ მივიღოთ სასიკვდილო იარად და ახალი წამოჩიტული და ჩვენთან დაბრუნებულ-შემოვარდნილი გველეშაპებიც მოვარჯულოთ.

დაჭრილი და მომაკვდავი გველეშაპი, როგორც ყოველთვის ყველაზე სახიფათოა, იმიტომ, რომ ჰგონია, რომ „პირველად კვდება.“ ის პარანოიდული ეჭვიანობით უყურებს და გესლავს ყველასა და ყველაფერს.

ამ დღეებში ჩვენს გვერდზე გამოქვეყნდება ცენტრალური და აღმოსავლეთ ევროპის არასამთავრობოებისა და ჭინკების ერთერთი მთავარი „მამაშას“, კრისტინა პუშოუს (Christina Pushaw) წერილი ჩემზე, რომელიც მან დაწერა ვერის ბაღის მოვლენების მერე. 

უკვე ტრადიციად ქცეული ბრალდებებისა რუსეთუმეობაში და დუგინიზმში, რომელსაც სწორედ მისგან იმეორებენ ჩვენი ადგილობრივი უჯიშო თუთიყუშები, ქალბატონი პუშოუ წერილის ბოლოს მეტად საგულისხმო რამეს წერს, რაც დამახასაითებელია რეალობასთან კავშირ-დაკარგული ჰეგემონის წარმომადგენლებისათვის.

კრისტინა პუშოუ ჩემთან მიმართებაში წერს, რომ: „…ის (ვასაძე) მზარდ საფრთხეს წარმოადგენს, რომელიც უნდა მოგვარდეს, სანამ გვიანი არ არის“ და რომ, „თუ ჩვენ გვინდა რომ შევაჩეროთ ის, სათანადოდ უნდა შევაფასოთ“.    

წერილი უბრალოდ ზუსტი თარგმანი იქნება იმ წერილისა, რაც მან გამოაქვეყნა საჯაროდ ევროპაში, მაგრამ, ცხადია, ამასაც დაბლოკავენ. 

მაგრამ, სანამ ეს მოხდება, მინდა ვკითხო ქალბატონ პუშოუს:  რა ქენით, ქალბატონო, ქენით ეგ „რაღაცა“ თქვენ და თქვენმა აქაურმა ნაც-ქოცებმა ჩემთან მიმართებაში, სანამ გვიან არ იყო?  როდესაც სახელმწიფო გვექნება, ჩვენ ამ შეკითხვას აუცილებლად დაგისვამთ თქვენ და თქვენს აქაურ დამქაშებს, ცოტა სხვა პირობებსა და ფორმატში, არა აქვს მნიშვნელობა, რომელი ჩვენთაგანი იქნება მაგ დროისათვის ცოცხალი, მაგრამ, ახლა კი გვიპასუხეთ ამ კითხვაზე.

და თუ თქვენ და თქვენი ბანდა არაფერ შუაში ხართ, რატომ წააშლევინეთ ფეისბუქს ჩემი წერილი „ჩემი დაავადების უცნაური გარემოებები“ ჩვენი გვერდიდან, „სიძულვილის ენის“ ბრალდებით? სად იყო იქ „სიძულვილის ენა“?  ჩვენ ხომ იქ მხოლოდ კითხვებს ვსვამდით.  და რატომ დაბლოკეთ ამ უწყინარი „უძლურის დღიურის“ გაზიარებისა და მოწონების საშუალება მკითხველებისათვის, რის შედეგადაც თავების კითხვადობა 130 ათასიდან რამოდენიმე ასეულზე შეამცირეთ? 

რა ხდება, ძვირფასო დემოკრატებო და ცივილიზატორებო, რისი გეშნიათ? რამეს ისეთს გამოვკარით ხელი იმ წაშლილ წერილში, რომ ძალიან შეგეშინდათ? მაგალითად, რატომ ატეხეს სკანდალი, ვასაძე მოწამლულიაო, ლიბერასტულმა ტელევიზიებმა, სანამ მე საიდუმლოდ სტამბოლში მივფრინავდი და მაგის ეჭვიც კი არც მქონდა ჯერ? და რატომ გაისუსნენ ერთ უნისონში ნაცების და ქოცების ტელევიზიებიც მას მერე, გეგონება, მე საერთოდ აღარ ვარსებობ. ვინ და რა უთაქა მათ ამისთანა?

ტროცკის ფიასკოს რომ დავუბრუნდეთ – ვიცი, ახლა სტალინიზმში დამდებენ ბრალს, მე, ბაბუებ-დახვრეტილ ინტელიგენტს ეს ნაკომუნისტარი-ლიბერალები – რომ არა სტალინის კონტრ-რეფორმა, უპრეცედენტო ინდუსტრიალიზაცია და დიდ სამამულო ომში ქვეყნის სრული პატრიოტული მობილიზაცია, ცხადია, რომ ბოლშევიკების ეს ხუხულა ბევრად მალე დაიშლებოდა.

ისტორიის რგოლების ლოგიკით, ამიტომ არ გამოვრიცხოთ, რომ, ყოველივე ზემოთ თქმულიდან გამომდინარე, ისევ გვიახლოვდებოდეს დიდი ომი.  ოღონდ, ბევრად უფრო სახიფათო. 

ამ პირობებში მე ვრჩები ჩვენი სუვერენული სახელმწიფოებრიობის განვითარების დაუღალავ აპოლოგეტად. მის დაუძნებელ მტრად მე მიმაჩნია ლიბერალური რესპულიკის მოდელი, რომელშიც ვართ. მის წამლად და გადარჩენად კი, ეროვნული, ნამდვილ სახალხო მმართველობაზე დამყარებული ქვეყნის მოდელი, რომელიც თითქმის ყველა ასპექტში 180 გრადუსით საპირისპიროა იმისა, რაც ამჟამად გვაქვს – იდეოლოგიურადაც, პოლიტიკურადაც და გეოპოლიტიკურადაც.

თუ რა უნდა გაკეთდეს ამისათვის, ამაზე ჩვენ კვირაში ორჯერ ვსაუბრობთ ზუმით ჩვენს მხარდამჭერებთან და ყველას გეპატიჟებით ამ საუბრებზე, შეგიძლიათ გაიაროთ რეგისტრაცია eri.ge-ზე. 

არ გამოვრიცხავ, რომ ასეთი საუბრის ერთ-ერთი ჩანაწერი ამ დღეებში გამოვაქვეყნოთ კიდეც, რადგან ვიცით, რომ მაინც იწერენ და მაინც ცდილობენ კონტექსტიდან ამოგლეჯილი ფრაზების გადაღრეცით ჩვენს მორიგ განადგურება-დისკრედიტაციას.

რისა გვეშინოდეს?

ლევან ვასაძე

29.08.2021