ლოგინში სიკვდილს რა ვუთხარ,

რომ ნატრობს ლამის ყველაო,

ფეხზე მდგარ მამკალ კაცივით,

ო-დელი-დელი-დელაო.

გინდა შრომაში დამხარჯე,

ფერებით, ნელა-ნელაო,

შრომის ნაყოფი – ქვეყანას,

ო-დელი-დელი-დელაო.

გინდ დამაბერე, მაგრამა

არ მჭირდებოდეს შველაო,

შვილების შვილებს ვუვლიდე,

ო-დელი-დელი-დელაო.

ან იქნებ ღირსი გამხადო,

ჩემ უღირს ლოცვის სმენაო,

მუხლმოყრილს გარდამიცვალო

ო-დელი-დელი-დელაო.

ან იქნებ დამრჩა ბევრიცა

გაჩეხვა, თიბვა, ცელაო,

ბალახად ყოფად მნდომელსა,

ო-დელი-დელი-დელაო.

მაშინ შენ მითხარ, რა ძალით

შევძლო ამდენის თმენაო,

მეც ბოროტებად არ ვიქცე,

ო-დელი-დელი-დელაო.

მაგ მეომრობის მადლია

ქვეყნის მტრებისთვის წყევლაო,

მისთვის ძგერს მარტო ეს გული,

ო-დელი-დელი-დელაო.

თუმცა მე იმდენს გაწუხებ,

მგონი ვერ მჯობნის ყველაო,

შენი ვარ, როგორც გენებოს,

ო-დელი-დელი-დელაო…

© ლევან ვასაძე

? 09.09.2021