ლევან ვასაძე – “უძლურის დღიური”. XXII თავი.

ყველა ქართველურ ტომში, დღევანდელობის ჩათვლით, შეურაცხმყოფელად ითვლება იმის წარმოდგენა, რომ ჩვენ აქ ოდესმე საიდანღაც მოვედით. ადგილობრიობას, ანუ ავტოქტონურობას, ჩვენს ცნობიერებაში უდიდესი მნიშვნელობა აქვს. მისი გავლენა ჩვენს ზნეობრივ წესზეც უზარმაზარია.

ასე, მაგალითად, ჩვენთვის ნებისმიერი ომი იყოფა დამპყრობლურ და თავდაცვით ომებად და გამონაკლისის გარეშე, ჩვენს თვალში, პირველი – უზნეოა, ხოლო უკანასკნელი – წმინდა.

სხვა კულტურების უმრავლესობაში ასე არ არის. ჩვენ ამ ჩვენს მკაფიო გაყოფაში ძალიან გვგვანან ძირეული კავკასიელები, მაგრამ, ერთა უმრავლესობისათვის, რომლებიც ათასწლოვანი გადასახლებების შედეგნი არიან, რამდენად ავტოქტონურადაც არ უნდა მიიჩნევდნენ ისინი ამჟამად თავს, ომის მორალი სულ სხვაა.

მართალია, ახლა ლიბერალურმა დიქტატურამ თავისი ყალბი lingua franca დაგვიდგინა, რომლისაც თვითონაც არ სწამს და რომელსაც თვითონ არღვევს გაუთავებელი ომებით, მაგრამ, ეს დროებითი მოვლენაა, ისევე, როგორც კომუნისტური და ფაშისტური იდეოლოგემები.

მაგ lingua franca -ში ისეთი სისულელეები ითქმის, როგორებიცაა: „დემოკრატიები ერთმანეთში არ ომობენ,“ „არა ძალადობას,“ „საერთაშორისო თანამეგობრობა,“ „ერთა თანასწორობის პრინციპი,“ და ბევრი სხვა. მოდით, ნუ დავხარჯავთ ამეებზე დროს.

თანამედროვე დასავლური იურისპრუდენციის ერთ-ერთი მთავარი ფილოსოფოსი და გასული საუკუნის დიდი მოაზროვნე, კარლ შმიტი, თავის ცენტრალურ წიგნში „მიწის ნომოსი“, გვაძლევს ერების უფლებების განმარტებას, შუა საუკუნეების ღვთისმეტყველისა და მოაზროვნის, ისიდორე სევილიელის ეტიმოლოგიურ ენციკლოპედიაზე დაყრდნობით.

ამ განმარტებით, ერების უფლებებში შედის: მიწის დაპყრობა, ქალაქების მშენებლობა, თავდაცვითი ნაგებობების აგება, ტყვეების აყვანა და გაცვლა, მშვიდობა, დაზავება, ელჩების ხელშეუხებლობა და უცხოელებზე ქორწინების აკრძალვა.

კავკასიელს ამ განმარტებაში პირველივე საზრისი, მიწის დაპყრობა, როგორც ერის უფლება, ეგრევე ყურს ჭრის.

ამ ფუნდამენტურ განმარტებაში, რომელზეც ვინმე იტყვის, რაღა დროს ეგ არის ვესტფალიის, ერთა ლიგის და გაეროს პირობებშიო, სინამდვილეში, ძალიან კარგად ჩანს ინდოევროპული ცივილიზაციის ზნეობრივი კოდი.

გავიხსენოთ ისიც, რომ ჩვენ არ ვართ ინდოევროპელები. და, თუმცა, ჩვენც მათთან ერთად იაფეტის შტოს განვეკუთვნებით, ეს შტო ორად იყოფა, ინდოევროპულ და კავკასიურ შტოებად.

ინდოევროპელებთან შედის თანამედროვეობის 360-მდე ენა, რომელზეც 3 მილიარდი ადამიანი ლაპარაკობს, ხოლო, მხოლოდ მათ შორის უმსხვილეს 12 ენაზე – დაახლოებით 1.7 მილიარდი ადამიანი.

ჩვენი მეზობელი სომხებიდან დაწყებული, ყველა სლავი, ყველა გერმანიკული წარმოშობის, ლათინური სამკუთხედის ერები, ბერძნები, ფინო-უგრები, საერთოდ, ყველა ევროპელი, ინდუსები და უამრავი სხვა, ყველანი ინდოევროპელები არიან და არქეო-ლინგვისტების უმეტესობა თვლის, რომ პროტო-ინდოევროპულ ენასთან ყველაზე ახლოს თანამედროვე ლიტვური ენა დგას.

იაფეტის მეორე შტოს შევადგენთ ჩვენ, რამდენიმე კავკასიური ერის ჩათვლით, ჩვენი რაოდენობა შეუდარებლად უფრო მცირეა, ამ ჩვენი შორეული ნათესავების მასასთან შედარებით, მაგრამ, ეს არ არის ამ ჩვენი ორი შტოს ძირეული განსხვავება.

ძირეული განსხვავება არის ის, რომ ჩვენს შტოში ყველა თავს მიიჩნევს – და ამაში მათ მეცნიერების აბსოლუტური უმრავლესობა ეთანხმება – ავტოქტონურ მოსახლეობად, ხოლო, მთელი ეს გიგანტური ინდოევროპული მასა დედამიწაზე გაუთავებელი მოძრაობის შედეგია.

ამ ჩვენს უძრაობას და მის გავლენას ჩვენს ლოგოსზე, ეძღვნება ჩემი ერთ-ერთი მთავარი ნააზრევი, რომელსაც „იბერიული ლოგოსი“ ჰქვია. წერილობითი მონოგრაფია ჯერ არ დამიმთავრებია, მაგრამ, საუბრის სახით – ზაზა შათირიშვილთან, სოსო მანჯავიძესთან და რამდენიმე სხვა მეგობართან ერთად, იგი უკვე რამდენიმე წელია საჯაროდ დევს.

ამ გააზრების ფარგლებში, მე ხაზს ვუსვამ ძირეულ განსხვავებას წარღვნის მერე ედემის არ მაძებარ და მაძებარ ლოგოსებს შორის, და ამ პრიზმაში, ყველაფერი, რაც ინდოევროპელებს შორის ხდება, ამ კულტუროლოგიური თვალსაზრისით, მათი შიდა საქმეა.

მაგრამ, საქმე უფრო რთულადაა და სანამ ამ სირთულეზე გადავიდოდე, მინდა ვახსენო ნოეს დანარჩენი ორი შტო, ჩვენგან ძირითადად სამხრეთ-დასავლით განსახლებული ქამიტური და ჩვენგან სამხრეთ-აღმოსავლით განსახლებული სემიტური შტოები.

ამ ორის გავლენა მსოფლიო ისტორიაზე ისეთივე მნიშვნელოვანია, როგორც იაფეტურისა, მაგრამ, მოდერნსა და პოსტმოდერნში საქმე გვაქვს სწორედ იაფეტური შტოს ინდოევროპული განშტოების დროებით დომინაციასთან, რომელიც ჩვენს გაუნათლებელ ლიბერალებს პერმანენტული ჰგონიათ.

ჩვენი და ინდოევროპელების, როგორც ჭეშმარიტი ავტოქტონებისა და გაავტოქტონებული მომთაბარეების, ურთიერთობათა სირთულეს რომ დავუბრუნდეთ, აუცილებლად უნდა ვახსენოთ ზე-ეროვნული მნიშვნელობის სარწმუნოებრივი ფაქტორი, რომლის მიხედვით, ნათესაობაც წესით უფრო ძლიერია, ვიდრე სისხლით, ისევე, როგორც ჩვენს წესში მირონით ნათესაობა შვიდ თაობაზე გადადის, ხოლო სისხლით – ოთხზე.

ამ თვალსაზრისით, თვალსაჩინოა, როგორ იჩენს ძირეული ლოგოსი თავს ერთმორწმუნე ინდოევროპელსა (არა აქვს მნიშვნელობა ბერძენი იქნება ის, თუ რუსი) და კავკასიელ ქართველს შორის.

ინდოევროპელი, თავისი მაძებარი ლოგოსის ძახილით, როგორც კი ძალას იკრებს, მარადის იმპერიისაკენ ისწრაფვის და მას მორალურად, ჩვენი სარწმუნოების ფარგლებში, პავლე მოციქულის ეპისტოლეში ნახსენები წმინდა მეფის, „კატეხონის“ – ანუ ანტიქრისტეს შემაჩერებლის ფუნქციით ამართლებს.

ამიტომაა, მეორე და მესამე რომიც ექსპანსიური (ისევე, როგორც ყველა ჯანიანი ინდოევროპული სახელმწიფო), და ვერაფერ ამორალურს ამ ექსპანსიურობაში ვერ ხედავს, რადგან, სხვანაირად, მის მორალურ სისტემაში ხდება ანტიქრისტეს ექსპანსია.

განსაკუთრებული შემთხვევაა სერბი ხალხი, რომელმაც სარწმუნოების დაცვის ჩვენსავით გმირული გზა გამოიარა და ძლევამოსილების ზღურბლზე მათმა წმინდა მეფე ლაზარემ შეგნებული არჩევანი გააკეთა: კოსოვოს ბრძოლის წინ მას მაცხოვარი გამოეცხადა და შესთავაზა – ან ოსმალოზე გამარჯვება და «Великаja Србjиа»-ს შექმნა, მაგრამ, მართლმადიდებლური სულის დაკარგვა, ან კოსოვოს ველზე მხედართმთავრებთან ერთად ჭეშმარიტებისათვის დაღუპვა, ოსმალოს ქვეშ 500 წელი ყოფნა, მაგრამ, მართლმადიდებლობის შენარჩუნება. და ლაზარემ მეორე აირჩია, შეგნებულად.

არავის ისეთი სიღრმით არ აღუწერია იმპერიის მიერ მართლმადიდებლობის შენარჩუნების ზნეობრივი სირთულეები, როგორც სახელმწიფოებრივი აზროვნების ტიტანს, ლევ ტიხომიროვს, თავის ეპოქალურ ნაწარმოებში «Монархическая Государственность», და ჩემი აზრით, არავინ ისე არ გაწვალებულა ამ სირთულეებისაგან, როგორც რუსი ხალხი.

თუ მას, ამ მიმდინარე ბრძოლაში, წმინდა საწყისებთან დაბრუნება უწერია, და თუ ჩვენც, ჩვენთან უფრო ახლო მყოფი, ანტიოქიურ-სირიული ასკეტური ქრისტიანობის მრავალსაუკუნოვან გზას დავუბრუნდით ჩვენი აღდგენადი მონარქიის ფარგლებში, მაშინ, შესაძლოა, ამ ორივე ერს კიდევ ერთი საშუალება მიეცეს, ამჯერად სწორი, და არა „მე შენ გადაგარჩინე და ჩაგყლაპე და შენ უმადური გამექეცი“ მოდელით, რომელშიც არავითარი პერსპექტივა არ არსებობს.

ამ მოდელის, როგორც ორი დამოუკიდებელი მართლმადიდებელი სახელმწიფოს კონცეფცია, მე ვრცლად მაქვს გაშლილი ჩემს ნაშრომში «Второй Иерусалим и Третий Рим». მის მიხედვით, ეს ჩვენი მოკავშირეობა შესაძლებელია მხოლოდ საქართველოს გამთლიანებით რუსეთის კეთილი ნების შემთხვევაში, და ამის საფუძველზე უმნიშვნელოვანესი „შეურწყმელი და განუყოფელი“ დიქოტომიის შექმნით, ქალკედონის კრების განმარტებითი ანალოგიის მიხედვით.

ამიტომ ვარ მე „სამშობლოს მოღალატე“ იმ გაყიდული, ან მათ მიერ ზომბირებული ძალებისათვის, ვისაც, ნებისმიერ შემთხვევაში, სურთ მტრობა რუსეთთან და არ ესმით ამის უპერსპექტივობა ჩვენი ქვეყნისათვის.

უფრო მნიშვნელოვანს რომ დავუბრუნდეთ, სწორედ ამ ჩვენი ავტოქტონურობის გამოა, რომ ჩვენ არცერთი ინდოევროპული იმპერიული მოდელი არ გვერგება და საქართველოს განვითარების გზა გადის ჩვენი სიღრმისეული, არ მაძებარი, კავკასიური ლოგოსის გააზრებაზე, რომლის მიხედვითაც უნდა აეწყოს ჩვენი ქვეყანაც, მისი პოლიტიკაცა და მისი ეკონომიკაც.

ყველაფერ ამის სათავეში უნდა მოექცეს ჩვენი უნიკალური ქვეყნის სულიერი მისიის სიღრმისეული და კულტურული გააზრება და ამ ნააზრევის სინამდვილეში განხორციელება.

ეს არავის არ სჭირდება ჩვენზე უფრო, ამას ვერავინ იზამს ჩვენს გარდა, ამას მიუძღვნა თავისი სიცოცხლე მისმა უწმინდესობამ და ჩვენ ვერც კი წარმოგვიდგენია, რა ბედნიერები ვართ, რომ ის გვყავს და მისი წინამძღოლობით გავდივართ უკანასკნელ კლდეებს სცილასა და ქარიბდას ურთულესი ფარვატერისა, რომლის შემდეგაც ან დავიღუპებით, ან იმ სამშვიდობოს გავალთ, რომელსაც ნატრობდნენ საუკუნეების მანძილზე ჩვენი ერის საუკეთესო შვილები.

© ლევან ვასაძე

? 12.09.2021

? ლევან ვასაძე და მეგობრები – საუბარი #3 – “იბერიული ლოგოსი” (სრული ვერსია): https://www.youtube.com/watch?v=vFnmMzA6QGY

? Леван Васадзе – Второй Иерусалим и Третий Рим: https://www.youtube.com/watch?v=Io3TfP3gHWw