Эта глава должна была быть не 39-й, а 6-й, и написал я ее еще в августе, но тогда я пощадил своих родных.

ამასწინათ მივხვდი საშინელებას: ორ გიორგობას, წმინდა გიორგის ბორბალზე წამებისა და მისი თავის კვეთის დღეს შორის თითქმის ნახევარი წელიწადია. 10 (23) ნოემბრის გიორგობას – მხოლოდ ქართველები ვლოცულობთ, 23 აპრილისას (6 მაისი) – მთელი მართლმადიდებელი სამყარო. აქ ორი საოცრებაა, ორივე ცრემლის მომგვრელი: ერთი – რომ მტარვალი ექვს თვეზე მეტხანს აწამებდა გიორგის, მეორე – რომ მხოლოდ გიორგიანები მივაგებთ ამ წამებას პატივს ორჯერ, ანუ მის დასაწყისსაც და დასასრულსაც.

Последнее время в нашем обществе спор о развитии сельского хозяйства вновь стал актуальным. Причины, вызвавшие его, наверное, нужно искать в политических кругах, но независимо от вызвавших причин, тема, конечно же, очень важная и широкая с народной и общественной точки зрения.

აგერ, ეს უკვე „უძლურის დღიურის“ მეორმოცე თავია, დამთავრდა ქიმიოთერაპიის ოთხი თვე და წინ რამდენი მაქვს, ჯერ ზუსტად არ ვიცი… როგორ გარბის დრო.

ეს თავი რიგით არა 39-ე, არამედ მე-6-ე უნდა ყოფილიყო, ჯერ კიდევ აგვისტოში დავწერე, მაგრამ, ვერ გავიმეტე მაშინ ჩემები.

ბოლო წლებია ჩვენს საზოგადოებაში სოფლის მეურნეობის განვითარების შესახებ კამათი კვლავ აქტუალური გახდა.

Нино полетела в Тбилиси (на сколько родители могут оставлять 8 детей на бабушек с дедушками, как бы при этом сестры и братья не помогали друг другу). А ухаживать за мной прилетела любимая сестра, Тата.

Прошу меня простить: в эти дни писать не получалось. Чувствовал себя очень слабым, а редкие бодрые часы полностью уходили на лечение, семью и дела «Э.Р.И.».

Позвольте мне откликнуться на текущие события, как бы сильно это ни расходилось с главными целями «Дневника Немощного».

Помощь, ниспосланная нам Невидимым и противостояние нам его извечного Врага – это наше ежедневное, ежеминутное жизненное состояние.