შემინდეთ, ამ დღეებში საერთოდ ვერ ვწერდი, სუსტად ვიყავი, მხნედ ყოფნის შეზღუდული დრო კი, ოჯახისა და მკურნალობის გარდა, მთლიანად ე.რ.ი.-ს საქმეებზე მიდიოდა.

Продолжаю время от времени использовать свои труды прошлых лет и предлагаю вашему вниманию свои давние, слегка переработанные мысли о том, с чем мы боремся, на мой взгляд, ничуть не потерявшие актуальности.

Молодой человек – тем более, если он прилежный, работящий, всё равно, земледелец он, учащийся, подмастерье, или военный – в начале своего жизненного пути не всегда многословен. И всегда искренен благодаря генетике, которая сильно влияет на его личные свойства – которые потом развиваются или удручаются при его взращивании (აღზრდა – «агзрда», с мягким «г», которое мы применяем в картули вместо «воспитания» – которое этимологически происходит от «питания»).

В этот вечер у меня была назначена онлайн встреча с нашими эмигрантами, и я весь день думал, что не смогу ее провести, но, с Божьей помощью, к вечеру мне стало лучше, и я нашел в себе силы на эту беседу.

ნება მიბოძეთ, გამოვეხმაურო მიმდინარე მოვლენებს, რამდენადაც შორს არ უნდა იყოს ეს „უძლურის დღიურის“ მთავარი მიზნებისგან.
9 წლის მანძილზე „ძებნილი“ მიხეილ სააკაშვილის საქართველოში ნებსით დაბრუნება ვერ მოხდებოდა, ჩვენი ქვეყნის მმართველი გლობალისტური ძალების მხრიდან პოლიტ-ტექნოლოგიური ჩანაფიქრის და სააკაშვილისათვის შესაბამისი გარანტიების მიცემის გარეშე.

Двоюродный брат моей прабабушки, Эсмы Гагуа, супруги Иосифа Васадзе, Исидор Гагуа был известным в Тбилиси зубным врачом. Его квартира, она же – рабочий кабинет, располагалась в самом начале проспекта Руставели, в доме, на месте которого сейчас стоит здание телеграфа. В ту пору проспект Руставели носил имя наместника русского царя на Кавказе, генерала Головина, и по нему ходил первый трамвай.

უხილავის მხრიდან ჩვენზე შეწევნა და მისი წინააღმდგომის ჩვენთან ბრძოლა – ჩვენი ცხოვრების ყოველდღიური, ყოველწამიერი მდგომარეობაა.
უხილავის მიმართ გულდახშული ადამიანი ცხოვრებას ისე გაივლის, რომ ვერც ერთს ხედავს და ვერც მეორეს, საწყალი, სულ რაღაც თავისი უბადრუკი „ლოგიკის“ საზღვრებში ფაფხურობს და მას ყველაზე უფრო ტანჯავს კითხვები: „რატომ“, „ეს როგორ“, „რისთვის“, და სხვა.

Чем больше глав в этом дневнике, тем больше это меня удивляет и радует. Я снова пропустил три дня вместо одного: помимо химиотерапии, у меня вновь было острое ощущение, что я и по этому пути иду неправильно.

Размышляя о потерянной сказке, я подумал, что только Адам и Ева могли вспомнить и представить уже увиденное, могли стремиться к нему обратно и скорбеть о нем в том первозданном, еще безлюдном, но уже падшем мире.

სამი დღეა, მორიგი ქიმიის შემდეგ საავადმყოფოდან დაბრუნებული, ჩემს ბინაში დავდივარ ოთხ კედელს შუა, ბათუმის საშინელებით დადუმებული.
ჯერ ჩემი განცდის სიმწირეზე ვდარდობდი და ჩემი სხეულის თითქმის სრულ დაფიტულობას ვაბრალებდი, მერე ამდენი წამლების ზემოქმედებას, მერე ლოცვა მოვიდა და შვება ვიგრძენი – მათი გვერდში ყოფნისა, მერე ვფიქრობდი, რატომაა ჩემთვის უბრალო სტატისტიკა უცხოეთში მაგაზე უარესი ამბები – ნუთუ ასეთი ნაციონალისტი ვარ, სად არის ხოლმე მაგ დროს ეს ჩემი დაწამლული გული… და მერე, გონი ისევ ამ საშინელებას უბრუნდებოდა.