არის ჩემი ნაშრომების ნაწილი, რომლებიც გასული წლების მანძილზე ტელემიმართვების სახით ქვეყნდებოდა, თუმცა, როგორც ეს არაერთხელ მითქვამს საჯაროდ, მე მათაც ყოველთვის დიდი პასუხისმგებლობით ვეკიდებოდი, უმეტეს შემთხვევაში, წინასწარ ვწერდი და ისე ვკითხულობდი, რათა არაფერი მნიშვნელოვანი არ გამომრჩენოდა ან ზედმეტი არ მეთქვა. იმ სამოცდაათიოდე ტელემიმართვასა და მეგობრებთან ოციოდე საუბარს, ამ ოთხიოდე წლის განმავლობაში ოც მილიონამდე ნახვა დაუგროვდა, რაც, ჩვენი მოსახლეობის სიდიდიდან გამომდინარე, იმაზე მეტყველებს, რომ ის, რაზეც ჩვენ ვსაუბრობდით, მარტო ჩვენ არ გვაინტერესებდა.

მე არაერთხელ მითქვამს, რომ სიტყვა, გინდ თქმული, და გინდ ნაწერი, არაფერზე ნაკლები საქმე არაა, თუ მეტი არა, და ჩვენი სკეპტიკური შემომძახებლები, საქმე აკეთეთ, საქმეო, ამას ან არ, ან ვერ იგებდნენ ეს წლები, მიდი და გაარჩიე მათში „ტროლი“ ზომბისაგან.

და ის ხალხიც, ვინც ეს წლები ე.წ. საქმეს აკეთებდა, ანუ პრაქტიკულ პოლიტიკაში მონაწილეობდა, რას აკეთებდა რომ, სიტყვის თქმის გარდა – თუმცა, ვაგლახ, რომ ბევრი, ან უმეტესი მათგანი, მაგით არ იფარგლებოდა და ხალხის ხარჯზე ჯიბეს ისქელებდა. ვფიქრობ, ის კორუფცია, რომლის მომსწრეებიც ჩვენ გავხდით ლიბერალურ რესპუბლიკაში, არც კი დაესიზმრებოდათ კომუნისტების ყველაზე კორუმპირებულ ეშელონებსაც კი – მათი ვოლგები და გადამალული ოქრო შაყირია იმასთან შედარებით, რაც ანტიეროვნულმა რესპუბლიკამ მოუტანა მის მმართველებს ბოლო 30 წლის განმავლობაში და ამას ბოლო არ უჩანს. ამას იმიტომ არ ვამბობ, რომ კომუნიზმს მივტირი, თუმცა, ამასაც ბევრი აკეთებს.

მითები ლიბერალურ რესპუბლიკებში კორუფციის არ არსებობის შესახებ, ისევე, როგორც ნებისმიერ სახელმწიფოში, ალბათ იდიოტებისთვისაა, მაგრამ, ის, რაც ჩვენთან ხდება, ყოველგვარ ზღვარს სცილდება. და გასაგებია, რომ ვაშინგტონის მრავალ მილიარდიანი ლობიზმის ინდუსტრიაცა და ბრიუსელის ლეგენდარული ბიუროკრატიაც სხვა არაფერია, თუ არა ბიუროკრატიის ლეგალიზებული კორუფცია, მაგრამ, ჩვენ, მგონი, აქაც ყველას გავასწარით, როგორც საბჭოთა დროს ვაჯობეთ ყველას იმდროინდელ კორუფციაში.

არ ვიცი, რას დავუკავშირო ეს, რომელ ჩვენს ეროვნულ თვისებას, მაგრამ, ამ ბოლო თვეებში ჩვენი ხელისუფლების მაღალი ეშელონების წევრებისაგან მსმენია, რომ ეს უცხოური ვალები მაინც არასოდეს არ დაბრუნდება, ეს ყველას გვესმის და ამიტომ, ჩვენც დინებას მივყვებითო, ანუ, იგულისხმება, ქვეყანას ამ ვალებით ვტვირთავთ და არ ვთვლით, რომ მას რამეს ვპარავთო.

იგივე მახსენდება საბჭოთა დროს მასიური პარვის პირობებში, თუმცა, ნაკლებად მასშტაბურის, ვიდრე ახლა ხდება, ახლა პირდაპირ შეთქმული მანქანა მუშაობს ამაზე და ჩათრეული ჰყავს ვალის მომცემიცა და ვალის ამღებიც, ვალის გამნაწილებელიცა და ვალის მიმღებიც, და აი, საბჭოთა დროსაც იგივე იყო: გამოიტანდნენ ბიუჯეტს ობიექტისათვის „გოსპლანიდან“ ჩვენი „ბნელიტის“ მამები, გაიქანებდნენ ჯიბეში და არ მიაჩნდათ, რომ მას ქვეყანას ჰპარავდნენ, მიაჩნდათ, რომ ამას რუსებს ჰპარავდნენ. ახლა ამერიკელებს და ევროპელებს ჰპარავენ. და ვართ ასე.

ჩემი აზრით, ეს სახელმწიფოებრიობის კულტურა-დაკარგული ერის სინდრომია, და თუმცა, კიდევ ერთხელ, კორუფცია ყველგან არსებობს, რუსეთში რომ არის, ისეთი უნდა, ან აგერ, ჩინეთი ყოველწლიურად 3 ათასამდე კორუფციონერს ხვრეტს საჯაროდ, მაგრამ, ირონიაც ისაა, რომ ჩვენთან თითქმის არავინ არ ისჯება. შეიძლება, დამოუკიდებელი საქართველოს ისტორიაში, არცერთი გზის დამგები, არცერთი კორპუსების მშენებლობის ნებართვების გამცემი და არქიტექტორი, არცერთი მეაფთიაქე, არცერთი ნარკომოვაჭრეებზე ხელის მიმფარებელი მოსამართლე და პოლიციელი არ დასჯილიყო? ჰოდა, რისი იმედი გვაქვს ამ ჭაობში ჩაფლულებს, რომ ერთი ვიღაც მოვა და ყველაფერ ამისაგან გაგვათავისუფლებს? და როგორ, იქნებ, ჩვენც ეგეთები ვართ, უბრალოდ, იმიტომ ვზუზუნებთ, რომ ჩვენ არ მიგვიშვეს მაგავე სალაფავთან?

რამდენს გყოლიათ ახლობელი ან ნათესავი, ვინც რამე საქმეში ან თანამდებობაზე დაგინიშნავთ და იმდენი უბაცაცია, რომ თვალის ხუჭვისაგან თვალები გტკენიათ და არანაირ მინიშნებებს და პირდაპირ საუბრებს არ გამოუღია შედეგი? უფრო სწორედ, ასე ვიკითხოთ: არის კი საქართველოში ადამიანი, ვისაც ეს არ უნახავს, ან არ ჩაუდენია თვითონ? და მე რომ ამ შეკითხვებს გულისტკივილით ვსვამ, ამიტომ ვარ ქვეყნის მოღალატე და მოგზავნილი აგენტი? და ჩვენ გვგონია, რომ რაღაც უცხოური, გაუთავებელი „რეფორმებით“ და ცინიკური „ტრენერებით“ მოვერევით ამას?

გახსოვთ, პირველ თავში, როდესაც მე ჩვენი ვარდნის პოეტური და ფილოსოფიური პრობლემები აღვწერე, პოეტურზე პასუხისას მოგახსენეთ, რომ არ შემიძლია უფსკრულში ცქერა და მასზე წერა და მირჩევნია ცა ვეძებო, რომელიც სულ უფრო გვშორდება? და, თუმცა, ზოგჯერ მეც გამირბის თვალი ქვევით, როგორც წინა აბზაცებში მოხდა, მაინც არ შემიძლია ამ მდგომარეობაში დიდხანს გაძლება. უკვე გამოქვეყნებულ ნაშრომებს რომ დავუბრუნდეთ, თუნდაც ტელემიმართვების ან სხვადასხვა სტატიების სახით, ნება მიბოძეთ, ზოგჯერ მათ დავესესხო, არა იმიტომ, რომ ამ დღიურის წერა მეზარება, არამედ იმიტომ, რომ ამ ფორმატს სხვა თავისებურებები აქვს, და ის, რაც შეიძლება ადამიანმა ტელემიმართვების სმენისას გამოტოვოს, კითხვისას აუცილებლად ჩაებეჭდება გონებაში. ამიტომ, იმ იშვიათ შემთხვევებში, როდესაც ფიქრი უკვე განვლილს დაუბრუნდება, მე, მიუხედავად თავის შეწყენის საფრთხისა, ნაშრომების რაღაც ნაწილს აქაც მოვიშველიებ, მითუმეტეს, რომ დიდი ალბათობით, ყველას ყველაფერი ნანახი მაინც არც ექნება.

ამიტომ დღეს, რაც დრო დაგვრჩა, ორიოდე სიტყვით ვისაუბროთ “დაკარგულ თაობაზე”.

ომის, კრიზისებისა და გაჭირვების შედეგად დაცემულ ქვეყანაში, კულტურულ აღორძინებას ყველა ერი ვერ ახერხებს. ამ აღორძინებისათვის აუცილებელი სასიცოცხლო ძალების მოკრება მარტივი საქმე არ არის, და ის ერი, ვინც ამ ჭაპანს წევს, ხშირად ამას ახდენს არა მხოლოდ შინაგან წყაროებზე დაყრდნობით, არამედ, სხვა კულტურებზე წამხედურობითაც.

ასე ქნეს ე.წ. ოქროს ხანის შემდგომმა ამერიკელებმაც გასული საუკუნის 20-30-იან წლებში. პირველი მსოფლიო ომის და მას მოყოლილი უოლ-სტრიტის „დიდი დეპრესიის“ თაობამ ამერიკული ლიტერატურის, ვიტყოდი, მეოთხე პერიოდის რენესანსი (კოლონიალურის, რევოლუციურისა და მე-19 საუკუნის პერიოდების შემდეგ), არა მხოლოდ ეროვნულ, ამერიკულ ფესვებს დააფუძნა, არამედ, ევროპაზე წამხედურობასაც.

ობიექტურობისათვის უნდა ითქვას, რომ ამ ევროფილიას ამერიკელთათვის ასე დამახასიათებელი მერკანტილური ახსნაც ჰქონდა. ფრანგული ფრანკის მკვეთრმა, თუ არ მეშლება, 12-ჯერადმა ვარდნამ დოლართან მიმართებაში, ძალზედ იაფი გახადა ამერიკული ბომონდისათვის პარიზში ბოგინი.

“They Do Things Better in Paris” – „ყველაფერი უკეთ კეთდება პარიზში“, გახდა მთავარი ლოზუნგი ამერიკული ემიგრაციის ნაკადებისათვის ორ მსოფლიო ომს შუა პერიოდში და ერთგვარი “კულტურული პილიგრიმაჟის” მდინარედაც გადაიქცა, რომელშიც ირეოდა მწერალიცა და პოეტიც, მხატვარიცა და კრიტიკოსიც, ძაღლიცა და კატაც. მონპარნასზე, კაფე „როტონდა“-ში ფანტასტიკურად ნიჭიერი ერნესტ ჰემინგუეი თავისი კალმის უნაყოფობაზე წუხდა და ვინ იცის, იქნებ, უცნობელი თვალით გადაავლებდა მზერას მაძებარ კაკაბაძესა და გუდიაშვილს და დაღონებულ თაყაიშვილს; უნიჭო და გარყვნილი გერტრუდა სტაინი, იანკი-ფობიური ფრანგების გულის გასახეთქად, 12 ცილინდრიანი ფორდითა და მანტოთი დაშლიგინებდა; ფრენსის სკოტ ფიცჯერალდი უფრო მაგრად ერთობოდა, ვიდრე მისივე რომანის გმირები და ნიუ-იორკსა და პარიზს შორის მიდი-მოდიოდნენ ლიტერატურის კორიფეებად უკვე შერაცხული შერვუდ ანდერსონი, ეზრა პაუნდი და ჰენრი მილერი. ამერიკელთა წინა თაობის კულტურული ინფერიორულობის კომპლექსი, ლამის მარკ ტვენის დროიდან მოყოლებული, დამღად აჯდა ამ სიცოცხლითა და ხმაურით სავსე, საინტერესო ამერიკელებს, და ამ კულტურული ვაკუუმის შევსების მაძებარი ამერიკული ბომონდი, სინამდვილეში, იმ ჰედონისტურ-ეგოცენტრულ შარბათს ეწაფებოდა, რომელიც ნახევარი საუკუნის შემდეგ, ამერიკული აკადემიური წრეების ცინიზმის გამო, „ყვავილების შვილების“ თაობამდე მიიყვანდა შეერთებული შტატების კულტურას, და მერე, კიდევ მაგდენივე დროის შემდეგ, მის სრულ ამჟამინდელ ლიბერალ-მარქსისტულ კრახს გამოიწვევდა. მაგრამ ახლა, მაგის დრო არ იყო, ამერიკელი მწერლების ამ თაობისათვის, მარკესის ალეგორია რომ ვიხმაროთ, სამყარო ისეთი ახალი იყო, რომ ნივთებს სახელი არ ჰქონდათ და მათზე უბრალოდ მითითება იყო საჭირო, და აი, ამ ეკლექტიკურ მიქსში, საკუთარი სამშობლოდან შორს, „ფრანციცულობის“ წამხედურობაში იბადებოდა ამერიკული კულტურის ყველაზე მნიშვნელოვანი პლასტი ჩვენი პლანეტისათვის.

მისი, როგორც „დაკარგული თაობის“ სახელწოდების, წარმოშობის შესახებ რამდენიმე მცდარი ვერსია არსებობს, სინამდვილეში კი, ეს ასე მოხდა: ამაზრზენი გერტრუდა სტაინის მოპყრობით გაღიზიანებულმა პარიზელმა, ჩვენს ენაზე რომ ვთქვათ, პროფილაქტიკის ხელოსანმა, შეამკო ეს ტუტუცი ქალი ამ ეპითეტით, უთხრა, რა გაგვიწყალეთ საქმე, თქვენ, ყველანი, დაკარგული თაობა ბრძანდებით თქვენი ქვეყნისათვისო და ურჩია, წაეთრიეთ თქვენს ამერიკაში ყველანიო. სტაინმა ესეც საკუთარი პიარისთვის გამოიყენა და ეს სახელი მთელი თაობის „ნიკად“ დააწესა.

50-იოდე წლის შემდეგ, მე, 19 წლის ასაკში, ამერიკაში, ნიუ-იორკში, სტრუქტურული გეოლოგიისა და მინერალოგიის სასწავლად გაცვლით ჩასულმა საბჭოთა სტუდენტმა, ჩემი კურატორების გასაკვირად, ვთხოვე მათ, თუ იყო ამის შესაძლებლობა, „დაკარგული თაობის“ კურსზეც ჩავერიცხე ამერიკული ლიტერატურის ფაკულტეტზე.

ლეიქ პლესიდის მიდამოებში განლაგებული ამ პატარა, ძალიან ლამაზი უნივერსიტეტის კვალობაზე, მაინც ეგზოტიკური ინტერესი აღმომაჩნდა და ვგონებ, განგება იყო, რომ ძალიან, ძალიან გამიმართლა მასწავლებელ-პროფესორში, ქალბატონ პატრიცია მორსში, რომელიც, იქნებ, ახლა აღარც კი ბრძანდება ცოცხალი.

პროფესორი მორსი, როგორც იტყვიან, თავისთვის შესაფერის ეპოქაზე ერთი საუკუნით გვიან დაბადებული ადამიანი გახლდათ. მას ძალიან გაუკვირდა თავის კურსზე ჩემისთანა სტუდენტის ჩარიცხვა, რომელიც მისი საყვარელი ჯონ სტეინბეკის აღწერის მიხედვით, სწორედ იმ ჯორჯიიდან იყო, სადაც რუსებს გარდაცვალების მერე მოხვედრის ოცნება ჰქონდათ, როგორც სამოთხეში.

როგორც ერთხელ თვითონ მითხრა, მით უფრო უცნაური იყო მისთვის, რომ მე, როგორც საბჭოთა რეპრესირებული ბაბუა-ბებიების თაობის შვილს, კურსის თითქმის ყველა წიგნი წაკითხული მქონდა და ამიტომ, სანამ ჩემი ამერიკელი თანაკურსელები ტექსტებს ეცნობოდნენ, მე და პროფესორი მორსი “დაკარგული თაობის” სამყაროში ვმოგზაურობდით, მე ხუმრობით ვციტირებდი ჰემინგუეის მიერ საკუთარი მკვდარი კატისათვის დაწერილ ეულოგიის ტექსტს და ერთად ვიცინოდით ამაზე, ის კი, თავისებურ ახსნას მაძლევდა იმისა, თუ რატომ ვერასოდეს ვერ წერდა ჰემინგუეი იმ ადგილის შესახებ, სადაც იმ მომენტში ფიზიკურად იმყოფებოდა.

მე ნამდვილად არ გახლდით მისი საუკეთესო მოსწავლე, ისიც მახსოვს, როგორ მითხრა, მისტერ ვასაძე, თქვენ არ იცით წესიერი „ფეიფერების“ წერა იმ მეთოდით, რომელსაც ჩვენ კოლეჯამდე სკოლებში ვასწავლით ჩვენს მოსწავლეებს, თუმცა, ჩემდა გასაკვირად, თქვენ საიდანღაც გაქვთ წიგნისადმი ის დამოკიდებულება, რომელსაც ჩვენ დიდი ხანია აღარ, თუ ვეღარ ვასწავლით ჩვენი ლიტერატურის სტუდენტებსო. როდესაც ვუთხარი, რომ ეს დამოკიდებულება სულაც არ იყო ჩემი რაიმე პიროვნული თვისება და იგი, უბრალოდ, ჩვენი ქართული, ან თუნდაც აღმოსავლურ ქრისტიანული, კულტურისათვის დამახასიათებელ იდეალიზმს წარმოადგენდა, ვგონებ, მან ვერ გაიგო რას ვგულისხმობდი.

მე, მიამიტ რომანტიკოსს, „დაკარგულ თაობაში“ ბევრი გულგაცრუება მელოდა. ეს იყო აშკარად თითიდან გამოწოვილი და სხვებთან ასიმეტრიულად გატოლებული ჰენრი მილერის “Tropic of Cancer”-იც, ჩემთვის მდაბიო და ნაცრისფერი სტაინის „ელის ტოკლასის ავტობიოგრაფიაც“ და, ქართული პოეტური სტანდარტისათვის დიდი არაფერი, მაგრამ, ამერიკელების მიერ გაღმერთებული პაუნდის პოეზიაც. მაგრამ, ყველაზე დიდი შოკი, რა თქმა უნდა, ჩემთვის იმის აღმოჩენა იყო, თუ რამდენად მართავდა, თურმე, ლიტერატურული კრიტიკა და ნაცნობობა იმას, რასაც მე, მიამიტი, საკუთარი გემოვნებისა და ინდივიდუალური არჩევანის პროდუქტად მივიჩნევდი.

დავანებოთ თავი იმას, რომ, მაგალითად, ბოსტონში, ჟარგონი რომ ვიხმაროთ, ე.წ. „სვეცკი რაუტზე“ იქვე გაცნობილ, ცოლთან ერთად იტალიაში მიმავალ, კანადური გაზეთის – „ტორონტო სტარის“ – ყველასათვის უცნობ რეპორტიორს, ერნესტ ჰემინგუეის, შერვუდ ანდერსონი, რატომღაც, სრულიად არაპროპორციულად მაქებარ სარეკომენდაციო წერილს ატანს იმდროინდელი ამერიკული პარიზის „მამაშა“ გერტრუდა სტაინთან, სადაც წერს: „ძვირფასო გერტრუდა, ძალიან გთხოვ, შენს წრეში გულითადად მიიღო და ყოველგვარი დახმარება აღმოუჩინო ამ არაჩვეულებრივ ახალგაზრდა კაცს, რომელიც, მერწმუნე, ოდესღაც ამერიკული ლიტერატურის სიამაყე გახდება.“ და ეს ოცდახუთიოდე წლის კაცზე, რომელსაც მაგ დროისთვის არაფერი დაუწერია, საგაზეთო რეპორტაჟების გარდა და თავი არაფრით გამოუჩენია, გარდა იმ ფაქტისა, რომ პირველ მსოფლიო ომში, 19 წლის ასაკში, სასწრაფო დახმარების მანქანის მძღოლად მუშაობისას, დაჭრილი მებრძოლის დახმარებისას, რბილ ადგილას დაიჭრა, რატომღაც, ლამის პირველ მსოფლიო ომში დაჭრილ პირველ ამერიკელად იქნა მონათლული და რომლის პორტრეტებითაც აჭრელდა ამიტომ მთელი ამერიკის ავტობანები. ჩავთვალოთ, რომ ეს, ამ დიდი ამერიკელი ლიტერატორის, შერვუდ ანდერსონის, აუხსნელი, ლამის გენიალური წინასწარმეტყველების უნარის გამოვლინება გახლდათ, და არა თავიდანვე კარგად დაგეგმილი პიარ-სტრატეგია იმ მწერლისათვის, რომლის გენიალურობაშიც მე პირადად ეჭვი არასოდეს შემპარვია – არც მანამდე, და არც მაგ ამბის გაგების შემდეგ.

მაგრამ, აი, უკვე ის ფაქტი, რომ როდესაც „დაკარგულმა თაობამ“ ამერიკულ კულტურაში არაპროპორციული ხვედრითი წილი აკრიფა და აშკარად გაჩნდა დაკვეთა, საპირწონედ, ამერიკიდან გაუსვლელი მისივე თანამედროვე გენიოსების გამოჩხრეკვაზე, და რომ სწორედ ამის ფონზე „ამოიქექა“ უილიამ ფოლკნერი და იმავე შერვუდ ანდერსონისა და ეზრა პაუნდის მიერ მოხდა მისი განდიდება, ეს, რა თქმა უნდა, ძალიან დამთრგუნველ ფაქტად მომეჩვენა იმდროინდელ ახალგაზრდა რომანტიკოსს, რომელსაც, კიდევ ერთხელ, მანამდე ეგონა, რომ თავისუფალია, თვითონ, ობიექტურად ირჩევს, რა მოსწონს და რა არა, და რომ მას ამ არჩევანის გაკეთებაში კულისებიდან არავინ მართავს.

ეს, მითუმეტეს, როდესაც აღმოვაჩინე, რომ როდესაც ფოლკნერს ხელი მოჰკიდეს, განადიდეს და „გაქაჩეს“, იმ დროისათვის მას ყველა თავისი რომანი უკვე დაწერილი ჰქონდა, ზოგი ცოტ-ცოტა გამოცემულიც, მაგრამ, ისინი თაროზე იმტვერებოდა და არავის აინტერესებდა დიდად, 1949 წელს მისთვის ნობელის პრემიის მინიჭებამდე.

ასეა თუ ისე, არ არსებობს მეოცე საუკუნის კულტურა „დაკარგული თაობის“ გარეშე. რითია ის საგულისხმო ოცდამეერთე საუკუნის ქართველთა დაკარგული თაობისათვის, თითქოსდა, სად ისინი და სად ჩვენ, სად მათი კულტურული ტრადიცია და სად ჩვენი, სად მათი ისტორიული მომენტი და სად ჩვენი, სად მათი პრობლემები და სად ჩვენი, ისინი ალთას, ჩვენ კი – ბალთას.

მაგრამ, მე ვფიქრობ, რომ არც მთლად მასეა საქმე. ახლა, ჩემმა მტერმა მიჰბაძა ჰემინგუეის ლოთობასა და თვითმკვლელობაში და, მითუმეტეს, სტაინს ცხოვრების წესში, მაგრამ ის, რაც ამ კულტურული ამერიკელების ნაკადში უდავოდ არის პირადად ჩემთვის შესაშური და ჩვენი თაობისთვის – სასურველი, არის მათი დაუოკებელი ჟინი პლანეტაზე მოძრაობისა, საკუთარ ქვეყანაზე გარედან შეხედვისა, მერე მასში დაბრუნებისა და მისი კულტურის მსახურებისა, ის, რაც ასე გვაკლია ჩვენს თავსა და ერთმანეთის გინებაში, ამ ჩვენს პატარა სამყაროში ჩაკეტილ დიდი კულტურის წარმომადგენლებს, რომელსაც მე, ერთ ჩემს ნააზრევში, არ-მაძებარი ლოგოსის მატარებლები ვუწოდე – არა საწყენად, არამედ გასახარად.

მაგრამ, მეჩვენება, რომ ჩვენი ეს სტატიკურობა და არ-მაძებარობა ხშირად ჩამყაყებულობაში გადაგვეზრდება ხოლმე, განსაკუთრებით იმ ადამიანებს, ვისაც მუშაობა ეზარება და საკუთარი ქვეყნის ტრადიციის ღალატსა და გინებაზე სურს ფულის შოვნა და თავი უცხოთა წამხედურობით მოაქვს.

ამიტომ, მოდით, ამ ჩვენმა დაკარგულმა თაობამაც ბევრი ვიმოძრაოთ, ვიკითხოთ და ვიშრომოთ, მთელს მსოფლიოს მოვედოთ, მაგრამ, ერთი პირობით: რომ ამას საქართველოსთვის, მისი ტრადიციებისთვის, ქართული ოჯახისთვის და ერთმანეთის მხარდაჭერისა და გამრავლებისათვის ვაკეთებთ.

© ლევან ვასაძე

? 13.09.2021