ჩემი დიდი ბებიის, იოსებ ვასაძის მეუღლე – ესმა გაგუას ბიძაშვილი, ისიდორე გაგუა, თბილისში ცნობილი კბილის ექიმი იყო. მისი ბინაცა და სამუშაო კაბინეტიც რუსთაველის გამზირის დასაწყისში იმ სახლში იყო, რომლის ადგილზეც ახლა ტელეგრაფის შენობა დგას. მაშინ რუსთაველის გამზირს რუსეთის მეფისნაცვლის, გენერალ გოლოვინის სახელი ერქვა და ზედ პირველი ტრამვაი დადიოდა.
ეს თავები რაც მეტია, მით უფრო მიკვირს და მიხარია. სამი დღე გამოვტოვე ისევ, ერთის ნაცვლად – ქიმიის გარდა, ძალიან ღრმა, მძაფრი გაცდა მქონდა, რომ ამ გზაზეც ისევ არასწორად მივდივარ.
Поздравляю вас с днем усекновения главы Иоанна Крестителя. А впрочем, с чем тут поздравлять?! Но у нас, христиан, принято поздравлять друг друга с решением лучших из нас, добровольно принять смерть во имя Истины.
Стихотворение: … Тогда и жить не стоит …
Не хочу, чтобы этот дневник стал скучным и пресным, поэтому, порой передо мной встает сложная дилемма: для вдохновения нужен настрой, для ежедневного писания – внутренний порядок – то, что римляне называли дисциплиной.
დაკარგულ ზღაპარზე ფიქრისას, მხოლოდ ადამსა და ევას შეეძლოთ უკვე ნანახის წარმოდგენა და თუნდაც იმ პირველქმნილ, ჯერ კიდევ უხლებ, თუმცა, უკვე დაზიანებულ სამყაროში – მასზე ნატვრა და მისთვის გლოვა.
აი, დაპირებისამებრ, საუბარიც არქიტექტურულ პოლიტიკაზე, რომელშიც ასევე გამოგვადგება ოდნავ სახეცვლილი ერთ-ერთი ადრინდელი ნაშრომის ნაწილი.
თუ XX საუკუნის მეორე ნახევარი და XXI საუკუნის დასაწყისი ჩვენი ქვეყნის მიტოვებისა და ქალაქებში უაზროდ და უმუშევრად ჩახერგვის და ამის შედეგად, ჩვენი გახრწნის, რაოდენობრივი გაწყდომისა და გაუბედურების საუკუნე იყო, თუ ქართველებს გვინდა, რომ კვლავ გავმრავლდეთ და ბედნიერება დავიბრუნოთ, XXI საუკუნის დარჩენილი ათწლეულები ქალაქების დაცლის, მათი გამოხშირვის, გატყეპარკების, გალამაზების და მიტოვებული საქართველოს ჩვენს მიერ თავიდან დასახლებისა და მასში მეოჯახე, მაგრად მშრომელი, მშვიდად ჭირთამთმენი, ერთმანეთის დამხმარე და ტკბილად მლოცველი ხალხის ცხოვრების საუკუნედ უნდა ვაქციოთ.
Как я уже писал в первой главе, главная цель моего дневника – быть в чем-то полезным людям. Хочется сказать: в первую очередь, больным – однако мне кажется, что в той или иной форме, каждый из нас всегда болен.
Поговорим о единстве и первенстве.
Об этих двух понятиях – вместе, так как первое нам всем трудно дается, ко второму же мы все стремимся.
Причина этому – уничтожение традиционного, иерархического общества.
Само слово «иерархия», то есть старшинство и меньшинство, мы, загипнотизированные Модерном, отторгаем с чуть ли не аллергической реакцией, наши надменные сердца воспринимают иерархию, как некое неравенство, угнетение какой-то части общества, искусственное пресечение их возможности к продвижению, и Бог знает, что еще.
მე დაგპირდით, რომ ხანდახან ადრინდელი ნაშრომების მცირე ნაწილს გამოვიყენებ და უკვე ვთქვი, რომ ამას ვიზამ არა იმიტომ, რომ დღიურის წერა მეზარება, არამედ იმიტომ, რომ ტელემიმართვის ან რაიმე სხვა სახით გამოქვეყნებულ სათქმელს სხვა აღქმა აქვს და ასეთ უცნაურ ჟანრს, რომელსაც მეც პირველად ვხვდები – ვგულისხმობ, კიბერ სივრცეში მფრინავ ელექტრონულ ჩქამებს ამ ონლაინ დღიურისა – სხვა. რა საინტერესო იქნებოდა, რას იზამდნენ კალმის ბუმბერაზები ჩვენს დროში ასეთ სივრცესთან მიმართებაში.